เมื่อหลายเดือนก่อน มีเด็กคนหนึ่งที่หมอมีโอกาสเจอปกติเวลาที่คุยกัน บางครั้งเราไม่ได้คุยกันอย่างเดียวแต่มีให้เด็กได้เขียนอะไรบางอย่างที่ทำให้เข้าใจตัวเด็กมากขึ้น ตอนแรกที่คุยกันเด็กจะเล่าถึงแต่แม่ แม่เป็นคนที่สนิทกับเด็กมาก เวลามีเรื่องอะไรเด็กจะเล่าให้แม่ฟัง แต่เด็กคนนี้เขียนในสิ่งที่ทำให้หมอเองสงสัยว่า เด็กคงมีอะไรที่ไม่สบายใจเรื่องคุณพ่อเช่นว่า "อยากให้พ่อกลับจากที่ทำงานเร็วๆ" "ถ้าพ่อไม่ได้เป็นตำรวจก็คงจะดี เพราะไม่ต้องย้ายไปที่ต่างๆ" "อยากให้พ่อกับแม่พาไปเที่ยวทะเลด้วยกัน" เมื่อถามว่า เห็นว่าสนิทกับแม่แต่ก็เขียนเรื่องคุณพ่อเยอะมากเพราะอะไร
เด็กบอกว่า พ่อและแม่เป็นคนที่เขารักมากที่สุดแต่พ่อเป็นตำรวจไม่ค่อยได้เจอกันจึงไม่สนิทกันเท่าไหร่ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะให้พ่อไม่เป็นตำรวจ เพราะพ่อต้องทำงานต่างจังหวัด เจอกันแค่เดือนละสองครั้ง แต่จะดีใจมากๆเวลาที่พ่อกลับบ้านแต่ตอนนี้ก็รู้ว่าพ่อยุ่งก็เข้าใจ หลังจากนั้นก็มีโอกาสคุยกับพ่อเด็ก พ่อเองก็ไม่ทราบว่าตัวเองมีความสำคัญกับเด็ก เพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยมีเวลากับเด็ก และเวลากลับบ้านก็เห็นเด็กดูดีใจมีความสุขกับแม่อยู่แล้ว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตัวเองที่เด็กคิดถึงอยู่บ่อยๆ
หมอรู้สึกว่ามี "พ่อๆ" หลายคนที่คิดแบบนี้ ว่าตัวเองมีหน้าที่แค่ทำงาน ส่วนคุณแม่มีหน้าที่ดูแลลูกเป็นหลักแต่จริงๆ แล้วคุณพ่อมีความสำคัญกับลูกๆ มากกว่าที่จะคาดคิด อย่าปล่อยให้คุณแม่เลี้ยงลูกอยู่คนเดียว ลองเข้ามามีเวลากับลูกๆบ้าง จริงๆเค้าก็ต้องการคุณไม่น้อยไปกว่าคุณแม่เลย แล้วคุณแม่จะได้มีโอกาสพักผ่อนบ้างด้วยนะคะ