ลูกดื้อกับความไม่ชัดเจนของพ่อแม่‬

คุณแม่ท่านหนึ่งปรึกษากับผมว่า ตอนเย็นหลังกลับมาจากโรงเรียน ลูกชาย ป.2 ไม่ค่อยยอมทำการบ้าน จะห่วงเล่นท่าเดียว จนแม่เองก็เหนื่อยกับการกระตุ้นให้ลูกกลับมาทำการบ้านให้เสร็จก่อนเวลาเรียกใช้อะไรก็อิดออด ไม่ค่อยยอมทำ จะห่วงเล่นอีก

“แล้วคุณแม่อนุญาตให้เค้าเล่น หรือทำการบ้านตอนไหนครับ”

“ส่วนใหญ่กลับมาจะให้ทำการบ้านให้เสร็จก่อนค่ะ แล้วค่อยออกไปเล่น 
แต่บางวันเรียนพิเศษ กลัวเค้าเครียดก็จะให้ไปเล่นก่อนค่ะ”

“แล้วให้เค้าใช้เวลาเล่นได้นานเท่าไหร่ครับ”

“ไม่ได้กำหนดตายตัวค่ะ พอเค้าเหนื่อย ก็จะกลับมาเอง บางวันแม่ก็ต้องไปตาม”

ธรรมชาติของเด็ก ต้องการการเล่น เป็นการพัฒนาการเรียนรู้ในแบบของเด็กไม่แปลกที่เด็กจะยังติดเล่นและยังควบคุมเวลาได้ไม่ดีเหมือนผู้ใหญ่

ปัญหาจึงไม่ได้อยู่ที่เด็ก “ดื้อ” แต่อยู่ที่ความ “ไม่ชัดเจน” เรื่องระเบียบเวลาของพ่อแม่มากกว่าเพราะความดื้อของเขา มาจากความคับข้องใจ ที่คาดเดาไม่ได้ว่าจะได้เล่นเมื่อไหร่ นานแค่ไหน ในใจก็ยังพะวง ติดค้างกับการเล่นซึ่งเป็นสิ่งที่ตัวเองชอบจนขาดสมาธิกับการทำการบ้าน หรือหงุดหงิดใจเวลาแม่เรียกใช้โดยไม่รู้ล่วงหน้า ในเวลาที่กำลังสนุกกับการเล่น

ดังนั้น พ่อแม่เองควรมีความชัดเจนเรื่องระเบียบเวลาแยกส่วนกิจกรรมต่างๆออกจากกันคุยทำข้อตกลงกับลูกว่าอยากจะเล่น หรือทำการบ้านตอนไหน ใช้เวลาเท่าไหร่ เขียนแปะไว้ข้างฝาเพื่อเป็นตัวเตือนกันลืม เวลาเล่น ก็ปล่อยให้ลูกเล่นอย่างอิสระไม่ควรเรียกใช้อะไรช่วงนั้น แต่เมื่อหมดเวลาเล่นก็ต้องตักเตือนและหนักแน่นกับข้อตกลงที่กำหนดกันไว้แล้ว ลูกจะยอมรับง่ายขึ้นที่จะทำตาม เมื่อถึงเวลาทำการบ้านจะได้ไม่ต้องพะวงกับการเล่นอีก ชม ให้กำลังใจเมื่อลูกรักษาเวลาได้

ช่วงแรก พ่อแม่อาจต้องคอยกำกับลูกให้เข้าระบบเวลาเมื่อลูกเคยชิน ลูกก็จะทำตามเวลาได้เองโดยที่พ่อแม่ไม่ต้องหนักใจเรื่องนี้อีกต่อไปครับ

‪#‎หมอไปป์_แฮปปี้คิดส์‬